Deklaracja „Warszawska polityka miejska na rzecz społeczności LGBT+” podpisana przez Prezydenta m. st. Warszawy Rafała Trzaskowskiego jest nie tylko ideologicznym manifestem ale również zapowiedzią dyskryminacji przedsiębiorców i pracodawców, zapowiedzią łamania polskiego prawa.

W IV części deklaracji, zatytułowanej „PRACA” czytamy, że m. st. Warszawa zamierza współpracować z pracodawcami przyjaznymi osobom LGBT+, a w szczególności z tzw. Tęczowymi sieciami pracowniczymi.

Jest to niedopuszczalne, motywowane ideologicznie, premiowanie określonej grupy przedsiębiorców ze środków publicznych. Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza zupełnie wprost wskazuje na taki charakter „Tęczowych sieci pracowniczych” w sprawozdaniu merytorycznym z 2017 r.: „Wsparcie sieci pracowniczych polega na prowadzeniu w firmach specjalnych prelekcji i spotkań poświęconych sytuacji osób LGBT+ w Polsce oraz naszej pracy na rzecz wprowadzenia równości małżeńskiej. Ponadto oferujemy firmom dostosowane do ich potrzeb szkolenia z różnorodności oraz wiedzy o potrzebach pracowników i pracowniczek LGBT+”. Oznacza to:

1. Działanie przeciwko 18 Art. Konstytucji, który mówi: Małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej.
2. oczywistą agitację polityczną prowadzoną wśród pracowników, która może doprowadzić do zastraszania i dyskryminacji osób, które nie zgadzają się z postulatami ruchów LGBT, zwłaszcza w zakresie redefinicji pojęcia małżeństwa.

W V części deklaracji, zatytułowanej „Administracja” znajduje się zapowiedź stosowania klauzul antydyskryminacyjnych w umowach z kontrahentami miasta.

Jest to jedno z najbardziej niebezpiecznych proponowanych w deklaracji rozwiązań, które oznacza de facto zupełną przebudowę warszawskiego systemu kontraktowania i zamówień publicznych, uzależniającą współpracę miasta z podmiotami prywatnymi od akceptacji przez te podmioty politycznych roszczeń ruchu „LGBT+”. Przedsiębiorcy odmawiający promocji postulatów „LGBT+” będą wykluczani z zamówień, nie tylko jako bezpośredni dostawcy ale również jako poddostawcy.

Taka regulacja rażąco narusza gwarantowaną przez art. 25 Konstytucji RP zasadę zachowywania bezstronności władz publicznych w Rzeczypospolitej Polskiej w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, przypominaną w postaci zasady bezstronności organów administracji publicznej, zawartej w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Podobnie jak regulacje pracownicze, „klauzule antydyskryminacyjne” wbrew swojej nazwie pozostawałyby w diametralnej sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa oraz zasadą wolności działalności gospodarczej (art. 20 Konstytucji RP). Na rynku, przy całkowitym lekceważeniu zasad ustrojowych i gospodarczych państwa polskiego, w wyniku wymogu stosowania owych „klauzul”, doszłoby do ukształtowania się bezprawnie uprzywilejowanego kręgu podmiotów, wyróżnionych ze względu na okazywanie wsparcia wybranym, skrajnym postulatom politycznym i systemowi ideologicznemu obcemu polskiej ustawie zasadniczej.

Podsumowując, Deklaracja „Warszawska polityka miejska na rzecz społeczności LGBT+” to:

• nieuprawniona ingerencja administracji samorządowej w rynek, gdzie w miejsce rzetelności pojawia się kryterium ideologiczne;
• premiowanie określonej grupy pracodawców ze środków publicznych poprzez wspieranie tzw. Tęczowych sieci pracowniczych;
• agitowanie w miejscach pracy za określoną ideologią naruszającą 18. Art. Konstytucji stanowiącego, że małżeństwo chronione przez państwo to związek kobiety i mężczyzny;
• wprowadzenie klauzul sprzecznych z polskim prawem, które będą prowadzić do dyskryminacji części przedsiębiorców z uwagi na ich przekonania.